Movement – Kultura Ruchu w Polsce
„Teraz każdy robi movement”

Napisanie tego tekstu to dla mnie niełatwe zadanie z co najmniej z kilku powodów. Należy do nich fakt, że movement nadal jest czymś świeżym w Polsce, że wielu ludzi go wielbi i uważa za objawienie dla obecnych czasów, że jest to naprawdę fantastyczne narzędzie. Jak również dlatego, że w świecie Polskiego movementu moje nazwisko praktycznie nie istnieje, oraz że nie ma jeszcze takiego artykułu, który próbowałby chociaż trochę skompletować wiedzę o kulturze ruchu. Ale pomimo tego biorę to wszystko na klatę, ponieważ od samych początków jego istnienia w naszym kraju uważnie śledziłem jego rozwój, a także działałem z movementem na trochę innych przestrzeniach. I sądzę, że mogę Wam trochę opowiedzieć.

W takim razie zaczynajmy….

Z otwartego umysłu do Praktyki Ruchu

Na początku zaznaczę, że jestem tancerzem i b-boyem, nie określam siebie jako „nauczyciela ruchu” czy „krzewiciela idei movementu”. Jestem tylko nauczycielem tańca z otwartą głową. Z pewnością nie wiem na ten temat wszystkiego. Z pewnością nie wspomnę w artykule jakiegoś nazwiska, które powinno się tutaj znaleźść. Opisuję to poprzez pryzmat moich doświadczeń, mojej obserwacji i zostawiam ogromne pole do dyskusji. W związku z tym wiele odniesień i punktów widzenia będzie tutaj zahaczało o tematy czysto taneczne.

Powodem ku temu jest również fakt, że artykuł ten kieruję między innymi do tancerzy, którzy w sferze movementu chcą działać lub już działają.

Ładnych parę lat wstecz, gdy usilnie jeździłem na przeróżne warsztaty taneczne spotkałem się z warsztatami open mind prowadzonymi przez Dr. Hefo – był wtedy rok 2012. Zaszczepiło to we mnie pewną myśl, pewien kierunek, w którym chciałbym się rozwijać. Wtedy o movemencie nikt jeszcze nie mówił, w Polsce to określenie praktycznie nie istniało.

A dlaczego wspominam tutaj o zajęciach open mind Hefa? Dlatego, że pomimo iż były to zajęcia stricte taneczne, to opierały się właśnie o ideę „movementu”. Możliwe, że Hefo wtedy już to wiedział, a możliwe, że po prostu podświadomie czuł, że to właściwy i ciekawy kierunek niezależnie od tego, jak to nazwać. Tak jak wspomniałem nie był to movement, aczkolwiek miał jego cechy. To przeżycie spowodowało, że zacząłem inaczej patrzeć na taniec, inaczej patrzeć na ruch i na ciało człowieka.

Dało mi to impuls do zapoczątkowania idei Praktyki Ruchu w Tańcu Ulicznym, która pod postacią książki zadebiutowała w lutym 2014 roku, a jej następstwem był warsztat pod tą samą nazwą.

Główną ideą tego warsztatu było niezamykanie się kompletnie na nic i ciągły rozwój, ale nie tylko taneczny, a bardziej ruchowo-świadomościowy. Dzięki temu na przestrzeni tych nastu lat szukając ciągłej inspiracji miałem tę przyjemność obserwować z boku rozwój polskiej movementowej kultury. I jak się okazuje z perspektywy czasu, ciągle byłem na bieżąco w kwestiach tego, jak się rodził movement w Polsce.

W 2008 roku na Youtube pojawił się ktoś taki jak Ido Portal, który określił swoją drogę rozwoju jako Movement, a swoich studentów nazywał „Moversami”. Metoda ta stała bardzo popularna w 2015 roku, gdy wziął pod swoje skrzydła Conora Mc Gregora – jednego z topowych zawodników MMA. Po tej sytuacji wszystko poszło już lawinowo!

Pojawiła się cała masa nazwisk, cała masa zastrzeżonych nazw, sposobów treningowych, metod rozwoju, które tak naprawdę są częścią „Movementu” – ponieważ wszystko nim jest, ale o tym trochę później. Pojawiło się Fighting Monkey, Zen Acrobatics, Movement Archery oraz cała masa treningów funkcjonalnych i medycznych opartych o ruchy zwierząt, pierwotne ruchy ludzkie czy lokomocje… Pojawił się nowy cyrk, czerpiący z kuglarstwa, sztuk walki czy floorworku… A floorwork z konkretnych styli tanecznych. To niesamowita mieszanina nazw i pojęć mniej lub bardziej tajemniczych. Im bardziej Movement czerpie z tego wszystkiego, tym bardziej wszystko czerpie z Movementu.

Pod różnymi nazwami dostajemy zupełnie różne rzeczy… a czasem te same. Zaczynamy się w tym gubić i niestety bardzo słusznie… ponieważ tak jak wspomniałem teraz każdy robi Movement.

Z otwartego umysłu do Praktyki Ruchu

Praktyka Ruchu, którą na angielskiego możemy przetłumaczyć jako „Movement Practice” czerpie całymi garściami właśnie z kultury ruchu (zamiast określenia movement będę używał określenia ruch) takiego, jakim ją objawił światu Ido Portal. Jest warkoczem zaplecionym z tańca, idei ruchu i kreatywności jednostki. Chęć rozwijania praktyki ruchu w tańcu zmusiło mnie do szukania i obserwowania świata.

A skoro jesteśmy przy świecie, to przyjrzyjmy się bardzo szybko jednym z największych nazwisk świata movementu, zanim zapoznamy się z jego polskimi pionierami.

Ido Portal – Ido Portal jest propagatorem movementu i nauczycielem z Hajfy (Izrael). Dorastał, studiując sztuki walki, w wieku 15 lat zaczął profesjonalnie trenować capoeirę. Jednak trenowanie konkretnych dziedzin było według niego niewystarczające, dlatego skupił się na ekspansji horyzontów i paradygmatów leżących u podstaw dyscyplin sportów. Jego filozofia opiera się na wychodzeniu poza konwenanse i specjalizacje, na podważaniu granic, a tym samym na szerokim patrzeniu na ciało i jego fizyczność. (źródło: https://www.marcinkoszczynski.pl/)

Tom Weksler – Tom od najmłodszych lat ćwiczył sztuki walki i różne formy dyscyplin akrobatycznych. Ukończył w 2009 roku „Warsztat dla tancerzy i choreografów w Hajfie”. Twórca metody Zen Acrobatics oraz Movement Archery. Cechuje się niesamowitą płynnością oraz jakością ruchu.



Bruno Caverna – Pochodzący z Rio de Janeiro Bruno zaczął ćwiczyć szeroki wachlarz praktyk fizycznych, takich jak capoeira, kontakt-improwizacja, taniec współczesny, akrobatyka, watsu, taiji, qi-gong i systema już w wieku 8 lat. Poprzez swoją autodydaktyczną naturę, Bruno intensywnie bada sposoby integracji elementów tych różnorodnych praktyk ruchowych w bardziej ekspansywną metodę rozumienia i treningu somatycznego (dla tancerzy, praktyków ruchu i każdego, kto szuka drogi do ponownego połączenia się z wiedzą o swoim ciele). Założyciel szkoły Formless Art. Twórca metod, takich jak Play-Fight Practice, Liquid Body Practice, Born2Play Project.

Rafe Kelley – Założyciel Evolve Move Play – naturalnej metody nauczania ruchu, zakorzenionej w kilkunastoletnim treningu parkour. Ma ponad 25 lat doświadczenia w treningu sztuk walki. Spędził wiele latach ćwicząc taniec, gimnastykę, trening siłowy i kondycyjny. Ponadto jest głęboko zakorzeniony w badaniach ewolucji człowieka, etnografii, antropologii, badaniach zabaw i złożonych systemach. Metoda Evolve Move Play jest rozpoznawana na całym świecie jako wiodący głos w naturalnym ruchu i szerszej kulturze ruchu. Współtworzył również Parkour Visions – pierwszą siłownię parkour na zachodnim wybrzeżu. Przez 4 lata pełnił tam funkcję głównego instruktora.

Jozef Frucek – Praktyk ruchu i artysta. W 2006 roku, wraz z Lindą Kapetaneą, założył RootlessRoot – platformę realizacji własnych spektakli oraz prowadzenia badań i działań edukacyjnych. Od tamtej pory rozwija otwarty program badań ludzkiego ruchu Fighting Μonkey, wykorzystując jego rezultaty w kształceniu tancerzy, sportowców, aktorów i innych praktyków ruchu.

Joseph Bartz – urodził się w Rostoku w Niemczech w artystycznej rodzinie pisarzy, muzyków i ludzi pracujących w teatrze. Tam dorastał w betonowym bloku, otoczony naturą i bałtyckim morzem. Przeszedł przez metodę szkolną Waldorfa, która poza zwykłymi przedmiotami kładzie również dużą wartość na rzemiosło, muzykę i taniec. W wieku 13 lat Joseph zaczął zagłębiać się w różne dyscypliny praktyki fizycznej. Zaczynając od sztuk walki i treningu siłowego, jego zainteresowania rozszerzyły się o parkour i aspekty naturalnego ruchu, takie jak wspinanie się po drzewach i robienie większości rzeczy boso. Zainteresował się także treningiem w dziczy i prymitywnymi umiejętnościami, których uczył się u Uwe Belza. Twórca metody Lebenspraxis.

Thomislav English – Jego metody opierają się na nieustannych badaniach ruchowych prowadzonych pod kierunkiem Wielkiego Mistrza Tae Yong Lee, Moshe Feldenkraisa, Wima Hofa, Davida Zambrano, Fighting Monkey Practice, Cameron Shayne/Budokon University, Bruno Caverna i Ido Portal. Czerpie również z badań naukowych w Royal Holloway, University of London i University of Oxford. Założyciel kolektywu naukowego Ferus Animi // Terra Nova. Obecnie jest profesjonalnym tancerzem Ultima Vez/Wim Vandekeybus w Brukseli. Jego warsztatów szukaj pod nazwą RENO WORKSHOP.

Marcello Palozzo – Praktyk ruchu. W swoich metodach kładzie ogromny nacisk na przeniesienie wychowania fizycznego na wyższy i bardziej współczesny poziom zrozumienia. W tym celu zajmuje się badaniem różnych dyscyplin treningowych – zarówno nowoczesnych i znanych, jak i starożytnych i zapomnianych oraz rozwijaniem nowych ram praktyki mającej na celu wzbogacenie zasobów motorycznych, bibliotek umiejętności oraz koordynacji. David Zambrano – wł. Jesús David Zambrano Camacho [ur. 1959] – pochodzący z Wenezueli tancerz, improwizator, choreograf, pedagog tańca. Jest twórcą technik, które wywarły znaczący wpływ na taniec współczesny na całym świecie. W 1990 r. zaczął tworzyć technikę ruchu tancerza w relacji do podłogi Flying-Low. Po 2000 r. kolejną technikę Passing Trough (system improwizacji zbiorowej opartej na płynności i spiralnych torach ruchu). Uczy i występuje na najważniejszych festiwalach tańca współczesnego na świecie.

Simon Thakur – Przez całe życie był odkrywcą ludzkiej ewolucji i praktyki umysłu-ciała w naturze. Został wprowadzony w świat jogi, gdy miał trzy lata i od tego czasu nieprzerwanie uczy się i praktykuję różne formy jogi, medytacji, sztuk walki, tańca, treningu fizycznego i terapii z tradycjami na całym świecie. Przez lata uczył jogi, capoeiry angola, qigong, przez ponad dekadę pracował jako terapeuta i bodyworker z wykorzystaniem medycyny chińskiej, tuiny, shiatsu, masażu tajskiego, masażu leczniczego i mioterapii.

David Nicholas Williams Bell David Belle już od najmłodszych lat interesował się akrobatyką i sportami walki. Jego ojciec, były akrobata zaraził go zamiłowaniem do sportu a sam David i jego przyjaciel, którym nie wystarczał zwykły sposób przemieszczania się, już w wieku kilkunastu lat stworzyli swój własny sport - le Parcours Początek Le Parkour to rok 1987 (Lisses pod Paryżem), gdy David Belle, Sebastien Foucan i ich koledzy zaczęli bawić się po lekcjach biegając i wykorzystując elementy akrobatyki i sztuk walki do gry w berka. Lata 1995 - 1997 to lata rozwoju sportu nazwanego przez Sebastiena 'Freerun'. Z dziecinnej zabawy Parkour powoli zaczął stawać się stylem życia. Do drużyny przyłączyło się kilka osób z Lisses, Evry, Sarcelles. Wzrósł poziom trudności wykonywanych manewrów. Przemierzali oni swoje miasta od góry do dołu znajdując miejsca gdzie mogli rozwijać swoje umiejętności i uprawiany przez siebie sport. W 1997 roku powstała grupa Yamakasi (przez tę nazwę rozumiemy 'nowocześni samurajowie'). Grupę stanowiło 8 przyjaciół David, Sebastien, Yann, Charles, Malik, Guilan, Chau i William. Sama grupa stała się znana dzięki kilku publikacjom i spotom w telewizji. W 1998 roku część grupy zgodziła się na tournee mające trwać dwa lata, jako dobry sposób na demonstrację własnych umiejętności. Po tej trasie grupa rozpadła się. David poszedł we własną stronę i zaczął się coraz bardziej rozwijac w akrobatyce, technice i płynności ruchów.

Roye Gold – Roye rozpoczął swoją podróż ruchową od spotkania z Ido Portalem. Podczas swojej służby wojskowej był zawodowym pływakiem, ale po spotkaniu z Ido stał się pasjonatem ruchu ogólnie i pływacką sportową karierę odłożył na drugi plan. Dosłownie po kilku latach stał się jednym z najbardziej rozpoznawalnych adeptów sztuki movementu na świecie, Jego zdolności ruchowe są dosłownie nie z tego świata!

I wielu, wielu więcej… jeśli uważasz, że powinien się tutaj pojawić ktoś konkretny – napisz do mnie.

Początki Movementu w Polsce

Jak już wspomniałem pierwszym moim spotkaniem z movementowym podejściem do ruchu były warsztaty Dr Hefa, które odbyły się w 2012 roku w sławnym (choć niestety już nieistniejącym) warszawskim studiu tańca Step Dilers. Zdaję sobie sprawę, że mógł on również czerpać trochę z tańca współczesnego. Ponieważ jego wpływy, szczególnie jeśli chodzi o podejście do improwizacji, fizyczności czy zastosowania oddechu w ruchu mocno współgrają z tym, do czego dążą „ruchowcy”. Ja jednak w tej historii pominę całkowicie taniec współczesny, a zajmę się tylko tymi postaciami, które siebie określały mianem nauczycieli ruchu natomiast to, co robili, nazywali „movementem”.

Muszę jednak podkreślić tutaj, że artykuł ten pisze poprzez pryzmat swoich doświadczeń, swoich obserwacji i notatek. Nie byłem w centrum tworzenia movementowej kultury, dlatego może być tak, że pominę tutaj jakieś istotne nazwisko. Mimo to jednak mam nadzieję, że będzie to już jakiś początek pięknej opowieści, jaką tworzy kultura ruchowa w Polsce.

Pierwszymi ludźmi, na jakich wpadłem na swojej polskiej ruchowej drodze i mam wrażenie pierwszymi, jacy działali na przestrzeni „ruchowej” byli Oudsider Athlets – ekipa tworząca projekt „Bądź Kulturalny Fizycznie” (w składzie Benita Kopacka, Szymon Siudak i Kamil Zych). Ich fanpage został założony w 2015 roku, ale prężnie w Internecie zaczęli działać dopiero w 2016.

Dzięki nim przybliżyłem się do Kultury Ruchu i zdałem sobie sprawę z wartości, jaka płynie z chodzenia boso. Pamiętam, że brałem wtedy udział w wyzwaniu, które organizowali. Chodziło w nim o robienie czegoś przez 30 min dziennie boso i relacjonowaniu swoich poczynań. Dało mi to ogrom wiedzy, wniosków z bosej eksploatacji świata, co również jest jednym z elementów movementu.

Przez jakiś czas tworzyli ten projekt i organizowali w Zakopanem spotkania, gdzie w terenie wspólnie z chętnymi ludźmi ćwiczyli movementowe praktyki. Jednak finalnie w okolicach roku 2017, każdy poszedł w swoją stronę, chcąc robić troszkę inne rzeczy.

Szymon wyjechał do Wietnamu, gdzie szkolił siebie i innych, później wrócił i przez jakiś czas wspólnie ze swoja ukochaną Dominiką tworzył projekt Moja Kultura Fizyczna, który lepiej lub gorzej działa po dziś dzień. Benita – założycielka i trener w Plenerowej Szkole Treningu Naturalnego w Zakopanem, Certyfikowany Trener MovNat™ – poza całą masą codziennych aktywności działa prężnie w sferze propagowania chodzenia boso poprzez Akademię „Boso po Zdrowie”. Kamil natomiast prowadził na Youtube kanał pt. „Trening Naturalny” a obecnie najprawdopodobniej działa w obszarach masażu i fizjoterapii.

Później nastała era „W Gruncie Ruchu” – była to początkowo idea, która później zamieniła się w firmę z bardzo rozpoznawalną marką, zrzeszającą w sobie pasjonatów movementu z całej Polski. Z tego, co sami mówią, działają od 2016 roku. Jednak początkowo było to tylko wspólne dzielenie pasji, pod taką nazwą. Otwarcie oficjalnej placówki „Akademii w Gruncie Ruchu” nastąpiło 12 października 2018 roku. Akademia zawierała w sobie całą masę różnych dziedzin ruchu, a głowami odpowiedzialnymi za jej otwarcie byli następujący ludzie:

• Michał 'Baba' Baciński – Nauczyciel, praktyk i pasjonat ruchu, krzewiciel idei Movementu. Człowiek-małpa ze specjalnością do rozwoju siły, mobilności i różnych form przemieszczania.





• Marta Zinserling – Absolwentka AWF Warszawa i instruktor akrobatyki z tanecznymi korzeniami. Zafascynowana ewolucyjnym podejściem do zdrowia. W ruchu podąża za tym, co nowe i nieznane.





• Kamil Dołowski – Miłośnik nietypowych form ruchu. Przez 16 lat oddany parkour’owi, ogólnej sprawności i smakowaniu nowych, miejskich, ekstremalnych aktywności. Z zawodu kaskader filmowy i manager projektów sportowych.





• Michał Maciaszek – Movement Geek. Człowiek, którego irytuje, jak czegoś nie potrafi zrobić, dzięki czemu dysponuje masą wszechstronnej wiedzy praktycznej i teoretycznej ze specjalnością w "jak tego nie robić".





• Lena Ksanti – Absolwentka WUM. Terapeutka pracy z ciałem, wykorzystująca m.in. metodę TRE, dającą wsparcie w regeneracji ciała i umysłu.





• Krzysztof 'Stefan' Stefanek – Wolny człowiek, fizjoterapeuta, nauczyciel ruchu, fascynat wielkiego umysłu. Twórca Akademii Zmysłów – edukacji i praktyki prozdrowotnej poprzez systematyczne poszerzanie świadomości. "Prawdziwa mądrość zaklęta jest w doświadczaniu wiedzy".





• Beata Zaręba -– Nauczyciel tańca, trener personalny. Ze wszystkich korzyści płynących z ruchu, najbardziej docenia jego terapeutyczne działanie.





• Filip Droszcz – Człowiek ruch. Filip pochłonięty jest praktyką i edukacją ruchową pod okiem Marcello Pallozzo. Kiedy nie trenuje, przygotowuje się do następnego treningu.

Warto jeszcze wspomnieć tutaj o Mateuszu Jasińskim, znanym i utytułowanym biegaczu, który za pomocą swoich vlogów opowiedział o swoim nawróceniu z ruchu specjalistycznego, jakim było bieganie na ruch „ogólny”. Dzięki czemu zrobił naprawdę dobrą robotę marketingową dla W Gruncie Ruchu. Napisał książkę, jak również nagrywał filmiki z podstawami ruchowych ćwiczeń.

Natomiast to, co ludzie z Akademii zrobili dla kultury movementu to już była zupełnie inna liga. Tworzyli jednorazowe akcje, regularne zajęcia, obozy, a także całe szkolenia internetowe. Finalnie niestety i ta przestrzeń upadła, jednym z powodów była zapewne pandemia. Pomimo iż fizycznej przestrzeni już nie ma, to ludzie z W Gruncie Ruchu ciągle działają na różnych płaszczyznach. Przykładowo Baba kupił campera i szwęda się gdzieś w samotności, po stepach akermańskich wrzucając co jakiś czas posty ze swoich duchowo-fizycznych eksploracji.

Te działania ludzi z W Gruncie Ruchu doprowadziły do tego, że powstało wiele grup i jednostek, które zafascynowały się praktykowaniem ruchu. Pojawiły się fanpage zrzeszające miasta – Movement Poznań, Krakowski projekt Copito De Nieve (który chyba już umarł) reprezentowany przez Damiana Milewskiego – Movement Katowice, ekipa Tera ino Tera, która świetnie działa cały czas. Prowadzą nawet strone na której całkiem regularnie pojawiają się podcasty do których słuchania serdecznie zachęcam. Ich stronę znajdziecie tutaj: TERA INO TERA WORDPRESS

A także autorskie projekty, które działają ciągle (Octopus Movement), jak również takie, których działanie stoi pod znakiem zapytania, jak „Pure Movement – Praktyka ruchu”, „Praktyka ruchu – Miłosz Pączkowski”, a także cała masa innych, które pojawiły się w Internecie a później przestały być aktualizowane.

Jest w sieci fanpage „Kultura ruchu – Movement Culture”, który najprawdopodobniej tworzą również ludzi z Akademii. Na ten moment (11.10.2022) fanpage ten lajkuje 746 osób natomiast obserwuje aż 780. Jednak nawet ten oficjalny fanpage „Polskiej Kultury Ruchu” również przestał publikować posty w okolicach czerwca 2021 roku. Natomiast fanpage Akademii W Gruncie Ruchu lajkuje 10 279 a obserwuje aż 11 152. To pokazuje skale, z jaką mamy do czynienia, gdy mówimy o tym, jak kultura ruchu wjechała w Polskie realia.

Movement w tańcu

Wśród tych 10 000 osób na pewno znaczną częścią są tancerze, którzy wraz z powstaniem Akademii w Gruncie ruchu śledzą, co się dzieje, inspirują się i szukają sposobów zastosowania tych metod, w tym co robią. Robią dokładnie to, co ja robiłem od roku 2012 ze swoja Praktyką Ruchu. I to jest świetne.

Ważne tylko by stosując to u siebie pamiętać o dwóch rzeczach. Pierwsza kluczowa, że my tancerze, biorąc movement do tańca ubieramy go w pewne ciuszki, z których Ido Portal właśnie celowo go rozebrał. A zrobił to specjalnie po to, by był czystym ruchem, a nie ruchem ograniczonym konkretną techniką.

Po drugie trzeba przemyśleć czy faktycznie w pełni rozumiemy movement i jego idee, zanim zaczniemy na nim pracować z innymi. By dokładnie odgraniczyć, czym jest movement w czystej postaci, a czym są ćwiczenia taneczne oparte o movement. A gdy już robimy takie ćwiczenia, to informować wprost, że opierają się o takie i takie metody. Oczywiście nikt Was nie zmusi, by o tym informować, ale wypadałoby tak z czystego szacunku do prekursorów – tak jak to robimy w przypadku tańca czy kultury Hip Hop.

Jednym z pierwszych tancerzy streetdancowych w Polsce, który otwarcie mówił, że czerpie z movementu jest Kuba Odzioba, który w swoich floorworkowych warsztatach często wplata całą mase movementowych ćwiczeń. Kuba robi to doskonale, świadomie i naprawdę wie, jak to łączyć. Mamy jednak w Polsce znacznie więcej tancerzy, którzy robią movement i tworzą z niego naprawdę dobre warsztaty. Wiem, ze Bboy Stazy działa świadomie w dziedzinie movementu. Ostatnio miałem też okazje oglądać warsztaty Jakuba OShita Kamińskiego, czy Patryka Gorzkiewicza, a nawet autorski warsztat Hip Hop w Parterze/Breaking na Miękko – B-Girl Jasu – to wszystko, co widziałem miało ogromną mase movementowego podejścia do ruchu, jego świadomości i rozumienia.

Może to występować pod różnymi nazwami autorskimi jak moja Praktyka czy Hip Hop w parterze Jasu, ale również pod bardziej ogólnymi jak: Rozwijanie Freestylu, Eksploracja Parteru, Wyczucie przestrzeni, świadomość ciała i cała masa innych. Ci wspaniali tancerze, którzy robią tego typu zajęcia uczą naszą Polską scenę taneczną podstaw movementowego rozumienia ruchu. Czy świadomie, czy podświadomie – tak jak to robił Hefo w 2012 - nieważne.

Podczas dwóch edycji obozu Catch the Flava, w których uczestniczyłem również dostrzegałem wykorzystanie movementowych elementów. Przykładem może być warsztat Xisco. Byłem u tego b-boya na warsztatach w 2014 roku i wtedy były one klasycznymi breakingowyim warsztatami. Natomiast te podczas CTF były już przesiąknięte ideą movementu. Było w nich widać duchową i fizyczna przemianę Xisco, o której sam wspominał. Natomiast B-Boy Hat Solo z ekipy Flo Mo stał się mistrzem w zastosowaniu treningu naturalnego, medycznego oraz lokomocji. Francuski tancerz Link, który prowadził u nas warsztaty podczas Christmas Squeeze, również opierał swój warsztat na movemencie i eksploracji ruchu. Ostatnio zauważyłem też warsztaty movementowe prowadzone przez B-Boya Kuzye. I pierwszy raz w historii Polskiego tańca na plakacie zostało jasno określone, na jaki warsztat idziemy. I gdy widzę tego typu ogłoszenie, zastanawiam się, czy to serio będzie movement, czy również taniec z elementami movementu. Czy gdyby Ido Portal poszedł na taki warsztat, to czy mógł by powiedzieć, że to jest movement?

Idąc za główną ideą kultury ruchu – Tak.

Główny problem Sztuki Movementu.

Głównym problemem sztuki movementu jest to, że Movement może być wszystkim, ale nie wszystko może być movementem.

Każdy, kto się rusza robi ruch, ale nie każdy, kto się porusza, może siebie nazwać adeptem ruchu. Każdy, kto na swoich warsztatach zmusza ludzi do ruchu, prowadzi warsztaty ruchowe, ale nie każdy jest nauczycielem ruchu. Sam Ido w swojej idei czerpie ze wszystkiego. Jedyna różnica, jaka jest pomiędzy warsztatami ruchowymi a sztuką ruchu, jest intencja przekazania ruchu i intencja jego odebrania.

W jakim celu chcemy dać ludziom ruch, i w jakim celu oni chcą się uczyć. W wielkim skrócie esencja sztuki ruchu, to chęć wykorzystania jak największej ilości, jak najbardziej zróżnicowanych ruchów pochodzących z wszelakich dziedzin ruchowych. A wszystko to wyłącznie ku uciesze naszego ciała, dla jego zdrowia fizycznego i psychicznego – dla przyjemności płynącej z wszechstronnego rozwoju swojego aparatu ruchu.

I to uważam za istotny powód, dla którego typowe warsztaty movementowe powinniśmy oddzielać pewną linią od warsztatów opartych o movement. Ponieważ warsztaty taneczne z elementami movementu mają za zadanie wykorzystać pozytywne strony kultury movementu, ale w konkretnym celu – w celu bycia lepszym lub bardziej świadomym tego, co robimy, tego w czym się specjalizujemy – w tym przypadku w konkretnym stylu tańca. A w Movemencie na odwrót – myślimy, co możemy zabrać z tańca, by pozostał on samym ruchem – dla zdrowia, przyjemności i miłości do swojego ciała.

Warto jest starać się to łączyć, o ile jest taka możliwość. Podam za przykład swoje warsztaty. Pomimo iż zazwyczaj moje warsztaty traktują o konkretnym aspekcie tanecznego rozwoju, (przykładowo improwizacja, przestrzeń lub flow) to zawsze staram się skonstruować je tak, by zaangażować podczas ich przebiegu jak największy obszar cielesny. Jednocześnie starając się kłaść nacisk na to, że takie podejście jest zdrowe dla naszego ciała. Ale nie poprzez mówienie tego, a raczej poprzez doznanie i odczuwanie, że to, co robimy, jest właściwe – naturalne. Dzięki temu udaje mi się zaangażować w całe przedsięwzięcie taniec, ale pozostać wiernym założeniom praktyki ruchowej.

Oczywiście nie są to zajęcia z czystego movementu – i nigdy bym ich tak nie nazwał. Co nie znaczy też, że nie są movementowe wcale i gdybym je tak nazwał, to najprawdopodobniej nic by się nie stało poza faktem, że zaburzyłbym ludziom pogląd na to, jak movement powinien wyglądać.

Różnorodność wpływów

By pomóc Wam w zrozumieniu kultury ruchu, przygotowałem też krótki, wykaz poszczególnych określeń, konkretnych metod, sposobów czy idei treningowych. Ponieważ movement korzysta z nieograniczonej gamy ruchowych dziedzin, ciężko jest tutaj wypisać wszystko. Aczkolwiek postarałem się wypisać, skategoryzować i opisać te dziedziny ruchowego rozwoju, z jakich najczęściej można zaobserwować wpływy u osób, które movementem się zajmują. Chciałem też, abyście świadomie potrafili odróżnić, o czym traktują konkretne rodzaje treningów (czym różni się przykładowo trening medyczny od treningu, naturalnego). Z pewnością nie ma tutaj wszystkich popularnych dziedzin, z których czerpie movement, jednak nie chciałem skupiać się na tak oczywistych jak przykładowo kalistenika, fitness, pilates, czy siłownia. Mam również nadzieję, że poznawanie tych metod i szukanie większej ilości informacji na ich temat pomoże Wam w odnalezieniu swoich inspiracji, swoich metod ruchowych.

Polecam również ciągłe szukanie, ciągłe poszerzanie horyzontów wiedzowych. Szczególnie jeśli chcecie żyć w kulturze ruchu – bo życie w niej to przede wszystkim pewien stopień świadomości umysłu, a nie koniecznie sprawności ciała.

O SAMYM MOVEMENCIE- Czyli, jak się w tym wszystkim nie pogubić.

MOVEMENT /MOVEMENT COULTURE - To filozofia holistycznego podejścia do ciała w postaci wielopłaszczyznowej praktyki ruchu. Jest skupiona na wszechstronnym treningu ciała oraz umysłu. Wykorzystuje formy zabawy, pracy nad mobilnością, siłą, równowagą, orientacją w przestrzeni, lokomocją oraz medytacją. Celebruje ruch i wszelkie możliwe jego dziedziny. Swoistym wynalazcą i propagatoterem takiego podejścia jest Ido Portal. W wielkim skrócie. Ideą kultury ruchu jest, aby nie być najlepszym w czymś, ale być wystarczająco dobrą wersją siebie we wszystkim, lub chociaż starać się doświadczać wszystkiego co poprawi nasza ogólną fizyczność. Movement to korzystanie ze wszystkiego, co oferuje nam świat, a także z tego, czego jeszcze nam nie zaoferował. Spróbujmy w takim razie jakoś wspólnie przebrnąć przez ten mętlik movementowych pojęć i jakoś to wszystko delikatnie poukładać i skategoryzować.

PRAKTYKI RUCHOWE

FIGHTING MONKEY

Twórcami Walecznej Małpy są Jozef Frucek i Linda Kapetanea. To bardzo złożone, holistyczne podejście do ludzkiego ciała i umysłu. To rodzaj filozofii, która jako kluczowe dla zdrowia fizycznego i psychicznego zidentyfikowała trzy obszary: kreatywność i pomysłowość w podejściu do rozwiązywania codziennych wyzwań, koordynację i propriocepcję, które odpowiadają za lwią część naszej sprawności, oraz sposoby, dzięki którym możemy zachować zdrowie naszych stawów i całego układu mięśniowo-szkieletowego. Co z kolei pozwoli spowalniać procesy starzenia i zredukować jego wpływ na naszą motorykę. Fighting Monkey duży nacisk kładzie również na rozwój umiejętności komunikacyjnych.

Fighting Monkey to nie system treningowy, a platforma badawcza – co bardzo często podkreślają jej twórcy. To ważna różnica, bo pozwala na praktycznie nieograniczoną swobodę w doborze środków i metod.

LOKOMOCJE

Bardzo duży nacisk w praktykach ruchowych stawia się na jeden z głównych powodów, dla których organizmy się poruszają. A jest nim przemieszczanie się. Treningi lokomocji to coraz częściej widywane rodzaje treningów. Czasami podchodzą bardziej pod trening funkcjonalny, gdzie analizujemy i poprawiamy nasze wzorce chodu, biegu itp. a często służy poprawie mobilności i wzmocnieniu siły, jak w przypadku „prymitywnego ruchu” czy „zwierzęcej płynności” o których nieco niżej.

PARKOUR

Parkour ( często skracane do PK) bądź l'art du déplacement (fr. sztuka przemieszczania się) – pochodząca z Francji forma aktywności fizycznej. Za twórcę parkour uznaje się Davida Belle'a. Jest rodzajem aktywności fizycznej polegającej na pokonywaniu przeszkód (głównie w przestrzeni miejskiej) w jak najprostszy i najszybszy sposób, przy użyciu różnych technik. Mężczyzna uprawiający parkour to traceur, a kobieta traceuse. Dopuszczalne są również polskie formy traser i traserka. Często bywa mylony z freerunem.

FREERUN

Freerun, freerunning, 3run (ang. wolny bieg) – sport ekstremalny, który polega na wykonywaniu efektownych i trudnych tricków w czasie pokonywania przeszkód na trasie biegu. Za prekursora freerunningu uważa się Sébastiena Foucana[1], który odłączył freerun od parkouru. Freerun wywodzi się z parkouru, ale prostota i szybkość pokonywania przeszkód nie odgrywa w nim znaczącej roli. We freerun zmieniono znacząco technikę. Elementy, które pozwalały przedostać się biegnącemu przez przeszkodę jak najłatwiej i jak najszybciej, zostały zastąpione przez tricki, które są trudne do wykonania, ale mają wartość pokazową (palm spin, wall spin itp.), dołączone zostały także elementy akrobatyczne. Głównymi trickami są tzw. flipy. Sport ten nie powinien być postrzegany jako zbiór pojedynczych ruchów, a jako cały sposób poruszania się. Freerun to także sposób myślenia. Osoby trenujące parkour, patrząc na przeszkodę, myślą jak najsprawniej ją pokonać. Ludzie trenujący freerun na tę samą przeszkodę spojrzą z zamysłem pokonania jej w jak najbardziej efektowny sposób.

MOVEMENT ARCHERY

Warsztat oraz podejście do movementu przygotowane przez jednego z pionierów „kultury ruchowej” Toma Wekslera. Pod tą nazwą znajdziemy kompleksowy zbiór ćwiczeń podzielonych na trzy części. „Rozgrzewka” na bazie konceptów z Chi Kung, Tai Chi Chuan, Yogi – mające na celu poszerzenie świadomości człowieka oraz odczuwania przestrzeni. „Kreatywność i Technika” – Twórcze poszukiwania poprzez dynamikę opadania, toczenia się, przewracania się i topnienia, aby zredukować i ostatecznie wyeliminować rodzaj działań, które zwykle określamy mianem „porażki”. To cała gama ćwiczeń, które pozwalają odnaleźć siebie poprzez długotrwałą i satysfakcjonującą praktykę twórczą. „Partnerstwo” – poruszanie się samemu to kontakt z wyobraźnią, poruszanie się z partnerem to kontakt z rzeczywistością – warsztat ten spaja te dwa światy.

PARTNERING BOJOWY

To warsztaty poznania własnych nawyków i wzorców ruchowych w celu odkrywania i wydobywania potencjału w nowych jakościach ruchowych. To praktyka konsolidacji wcześniejszych doświadczeń – rozumianych jako pomost, przejście i związek pomiędzy tym, co wiemy, a tym, czego nie znamy. To ścieżka integracji różnorodnych sił fizycznych w celu budowania świeżego dialogu, który nie odrzuca oporu lub jego utraty, siły i delikatności, ale który uczy kreatywnych odpowiedzi na impulsy ruchowe przez budowanie własnej autonomii. Poszukujemy naturalnych zależności i współpracy pomiędzy: kinetyką, statyką, dynamiką, stanem równowagi a jej utratą.

TRENINGI RUCHOWE

KALISTENIKA

Słowo kalistenika jest połączeniem słów ze starożytnej greki: kállos – piękno, sthénos – siła. To rodzaj aktywności opierającej się na sile i wytrzymałości własnych mięśni, bez dodatkowego sprzętu czy obciążenia. Ćwiczenia o niskim oporze, zwiększają wydajność mięśni i układu sercowo-naczyniowego. Kalistenika to rozwój sprawności, gibkości i wiele innych korzyści, takich jak np.: koordynacja ruchowa, zwinność czy równowaga. Uprawiane kalisteniki to w dużym stopniu wykorzystywanie ćwiczeń opierających się na izometrycznym napinaniu mięśni (napinanie mięśni, bez zmiany ich długości). Przyrost siły jest większy, jeśli w dane ćwiczenie zaangażowanych jest więcej mięśni. Modyfikacja treningu polega na zmianie stopnia trudności lub liczby powtórzeń.

TRENING FUNKCJONALNY

Trening funkcjonalny, w odróżnieniu od tradycyjnych ćwiczeń na siłowni, skupia się na naśladowaniu ruchów wykonywanych przez nas w życiu codziennym. Dzięki temu poszczególne grupy mięśniowe współdziałają ze sobą, a my zwiększamy przy okazji naszą koordynację i gibkość. Trening funkcjonalny składa się z ćwiczeń podobnych do porannego wstawania z łóżka, sięgania po coś, np. wyciągania ręki po mikser stojący na najwyższej półce w kuchni, podnoszenia i unoszenia przedmiotów, wskakiwania na schody – czyli najczęściej wykonywanych przez nas ruchów w ciągu dnia.

PRIMITIVE FUNCTIONAL MOVEMENTY

Specyficzny i opatentowany system treningu funkcjonalnego. Stawia indywidualne podejście i nawet bez obciążenia zewnętrznego, zapewnia przywrócenie równowagi struktury postawy poprzez niezbędną pracę polegającą na zniwelowaniu słabych punktów ruchu ludzkiego ciała (poprzez globalną ruchomość stawów wraz ze stabilizacją stawów i propriocepcją ciała). Trening zazwyczaj opiera się o ruchy w parterze i stawia na ich naturalność, prymitywność

PRIMAL MOVEMENT / RUCH PIERWOTNY

Trening opracowany według idei, że najzdrowszym ruchem dla człowieka jest ten, z którego byliśmy zmuszeni korzystać jeszcze jako prymitywne istoty. To najczęściej sekwencje ruchowe opierające się o kucanie, pochylanie, asekurowanie, pchanie, ciągnięcie, obracanie i przemieszczanie (chód, bieg).

ANIMAL FLOW

Animal Flow to innowacyjny system ćwiczeń, oparty o ćwiczenia kalisteniczne naśladujące sposoby poruszania się zwierząt. Zawiera w sobie elementy akrobatyki, Capoeiry i jogi, łącząc wszystko w płynny, taneczno-gimnastyczny ruch, tzw. flow. Został stworzony przez Mike'a Fitcha.

TRENING MEDYCZNY

Trening medyczny to połączenie treningu zdrowotnego z fizjoterapią. Polecany jest nie tylko sportowcom, ale także osobom, które traktują aktywność fizyczną jako formę rekreacji. Nie ma tutaj znaczenia wiek ani kondycja ćwiczącego, ponieważ do każdej osoby trener podchodzi indywidualnie. Ważne jest, aby trening prowadzony był pod okiem specjalisty, ponieważ na początku wymaga ciągłej kontroli i korekcji prawidłowych wzorców ruchowych oraz ustawień ciała.

TRENING MOTORYCZNY

Trening motoryczny w ogromnym skrócie ma za zadanie ocenić cechy motoryczne za pomocą testów. Następnie zinterpretować wyniki i na ich podstawie opracować trening, którego celem jest naprawa/poprawa niedostatków motorycznych u jednostki. Aby w następnej kolejności monitorować i dostosowywać trening tak, aby uzyskać jak najlepsze rezultaty.

STREET WORKOUT

Street Workout ma swoje początki w starożytnej Grecji, ale na stałe zakorzenił się w XXI wieku w Europie Wschodniej, Rosji i Stanach Zjednoczonych. W szczególności zaczął się rozwijać w Nowym Jorku na obszarach dotkniętych ubóstwem, ponieważ ludzie nie mogli sobie pozwolić na chodzenie na siłownie. Zamiast tego wykorzystali otoczenie, w tym place zabaw i ławki, aby poćwiczyć. Street workout to forma ćwiczeń łącząca elementy gimnastyki i parkouru. Ten trening jest odpowiedni dla prawie każdego i można go wykonywać niemal wszędzie.

OCR / NINJA TRENING

Sam skrót OCR pochodzi z angielskiego: Obstacle Course Racing, które można tłumaczyć jako wyścig z przeszkodami. Tego typu biegi to przede wszystkim konfrontacja z samym sobą: ze swoją wytrzymałością, siłą, kondycją, psychiką, ograniczeniami i słabościami, strachem czy lękiem i siłą natury.

TRENING POZYCJI ODWRÓCONYCH

Trening pozycji odwróconych to trening bazujący na wszystkich pozycjach, w których nasze ciało musi znaleźć się głową w dół. Przykładem takich ruchów może być stanie na głowie, na rękach, przedramionach oraz przeróżne inne pozycje (jak, chociażby asany z Yogi).

TANIEC / SZTUKI WALKI

Taniec jest tak złożonym źródłem inspiracji, że na jego temat można by napisać zupełnie oddzielny artykuł. A w dodatku jego główne formy dzielą się na style a style, na podstyle. Tak przykładowo prawie każdy taniec wykorzystuje partery tylko pod różnymi nazwami. We współczesnym mamy partery, w House – lofting, w Hip Hopie – Ground Moves itp. Podobnie, jeśli chodzi o sztuki walki. W wielu z nich, takich jak Jet Kune Do, ninjitsu, Kung Fu czy chociażby zapasach czy Jujitsuwystępują elementy „Movementowe”. Jednak ja wybrałem rzeczy, z których ludzie korzystają najczęściej, gdy określają coś jako zajęcia z „movementu”.

FLOOR WORK / GROUND WORK

Floorwork w tańcu odnosi się do ruchów wykonywanych na podłodze. Jest szeroko stosowany w tańcu współczesnym, szczególnie w technice Graham i Hawkinsa, w Breakingu, a także w tańcu wernakularnym. Niektóre formy taneczne, w szczególności Floor-Barre, składają się wyłącznie z pracy na podłodze. Floorwork zmienia relację ciała z grawitacją i wymaga od tancerzy poruszania się między wyższymi i niższymi poziomami („wchodzenie i wychodzenie z podłogi”). Cechy te mają kluczowe znaczenie dla wykorzystania podłogi w choreografii, a także wpływają na jej rolę na zajęciach technicznych. Płynne wykorzystywanie posadzki wymaga elastycznych stawów, zrelaksowanego ciała i uwagi na kinestetyczne sprzężenie zwrotne zapewniane przez podłogę. Podsumowując floorworkiem można nazywać wszystkie rodzaje pracy w parterach z różnych dziedzin tanecznych, akrobatycznych, lokomocyjnych i innych. Ostatnio zajęcia floorworku przybrały na popularności za sprawą, chociażby Jakuba Odzioby, który Floorwork pomimo jego otwartości przekazuje ludziom w pewnych technicznych ramach.

CAPOEIRA

Capoeira to sztuka walki, która pochodzi z Brazylii. Powstała wśród niewolników sprowadzanych z Afryki pomiędzy XVI a XIX wiekiem. Pozwalała im zachować tradycje przodków, jedność i siłę w walce z Portugalczykami. Wiele charakterystycznych pozycji capoeiry wywodzi się z rytualnych tańców plemion afrykańskich. Jej formy są akrobatyczne i skupiają się bardzo na kopnięciach. Ruchy capoeira są bardzo płynne i rytmiczne.

BBOYING / BREAK DANCE

Rodzaj specyficznego i unikatowego tańca z dużą liczbą elementów siłowo-sprawnościowych oraz kroków wykonywanych „w parterze”, czyli rękami i nogami (a często całym ciałem) na ziemi. Wykorzystuje w sobie akrobatykę, kalistenikę oraz lokmocje.

OPEN MIND

Polski akcent. Zajęcia opracowane przez B-Boya Hefo, z którymi spotkałem się pierwszy raz w 2012 roku. Było to coś na wzór teraźniejszych popularnych zajęć Fighting Monkey jednak dostosowanych pod taniec. Zajęcia te skupiały się na rozwoju tanecznym, ale nie były ukierunkowane na specyficzny styl, a po prostu pod taniec, pod muzykę, pod świadomość ruchu, świadomość przestrzeni itp.

KONTAKT IMPROWIZACJA

Inaczej improwizacja kontaktowa lub improwizacja w kontakcie. Technika tańca, która była wynikiem badań nad ruchem prowadzonych przez Steve’a Paxtona. Pierwszy pokaz odbył się w Oberlin College w stanie Ohio w 1972 (film dokumentalny Magnesium). Polegał on na badaniu siły pędu oraz bezwładu w zderzeniach i upadkach oraz balansu w prostym ćwiczeniu stania (tzw. small dance). Technika kontakt improwizacji polega na swobodnie przepływającym fizycznym kontakcie dwóch poruszających się osób, opartym na podstawowych prawidłach ruchu: grawitacja, bezwład, pęd.

PRAKTYKA RUCHU W TAŃCU

To zbiór metod treningowych przygotowanych, zebranych, wymyślonych i skategoryzowanych przez moją osobę w formę warsztat tanecznego. Rozwijany i ulepszany nieustannie od 2014 roku. Jest to odzwierciedlenie idei movementu jednak przefiltrowanej pod kątem wykorzystania w tańcu. To zbiór wyselekcjonowanych i sprawdzonych ćwiczeń. Polega na pracy z dwoma głównymi filarami tanecznymi, jakimi są atletyczne podejście do świadomości ciała oraz rozumienia ruchu, ducha, rozumu, zrozumienia świata i emocji. Traktuje o tym, że wyćwiczone ciało bez wglądu w serce, umysł i zrozumienia swojej tanecznej natury jest tylko narzędziem... niczym więcej. Celem warsztatu jest zwrócenie uwagi na istotność tych dwóch aspektów, oraz dążenie do ich połączenia za pomocą ruchu.

NOWY CYRK

Nowy cyrk ma sporą historię i bardzo dużo znaczeń, dlatego postaram się to trochę uprościć. Pod określeniem Nowy Cyrk możemy znaleźć interdyscyplinarny gatunek sztuk performatywnych, bazujących na technikach cyrkowych i odwołaniach do estetyki cyrkowej. Jak również ruch kulturowo-społeczny, obejmujący zarówno profesjonalny rynek sztuki, jak i funkcjonujące na całym świecie organizacje i zespoły artystów ulicznych, zwolenników treningu technik cyrkowych, praktyków pedagogiki cyrku. Ideą nowego cyrku jest przemiana tradycyjnego widowiska cyrkowego, opartego na dramaturgii variétés (szereg numerów, montaż atrakcji, wykorzystanie zwierząt), w odmianę współczesnego spektaklu scenicznego i teatru ulicznego. Co sprawia, że w jego szeregach mogą znajdować się przeróżne formy artyzmu od kuglarstwa, poprzez mikrobatykę, floorworki, aż po sztuki walki, taniec czy techniki plastyczne.

AKROBACJE

AKROBATYKA

Pojęcie to ma kilka znaczeń. To zarówno szereg skodyfikowanych dyscyplin sportowych, jak również jedna z tradycyjnych technik cyrkowych i podstawa warsztatu artysty cyrkowego. Ale jest to również element warsztatu aktora, tancerza, mima, performera. Wyróżnia się akrobatykę podstawową (edukacja fizyczna ogólnorozwojowa, forma pomocnicza w dyscyplinach sportowych) oraz sportową/widowiskową. W tych wszystkich odmianach niezbędne jest opanowanie warsztatu, jednak różnią się one celem ich wykorzystania.

TRICKING

Tricking jest nieformalną nazwą stosunkowo nowego sportu łączącego sztuki walki, gimnastykę i breakdance. Ma na celu stworzenie estetycznie połączenie salt, kopnięć i obrotów. Tricking zawiera wiele różnych ruchów jak backflip z gimnastyki, 540 kick z taekwondo, butterfly twist z Wushu i double leg z Capoeira. Tricking można rozpoznać poprzez mocne kopnięcia, złożone szarpnięcia i skręty ciała. Jego wysoce stylizowane ruchy wyróżniają go spośród sztuk walki. Człowiek uprawiający tricking nazywany jest "trickster" lub "tricker".

ZEN ACROBATICS

Podobnie jak przypadku ćwiczeń ruchowych mamy tutaj do czynienia z autorskim programem akrobatycznym Toma Wekslera. Podejście to polega na szukaniu swobody ruchu w akrobacjach, próbie połączenia medytacji i akrobacji. Zasada jest taka, by znaleźć to, co łączy proste ruchy (jak chodzenie) i zastosować to w akrobatyce tak, by ta stała się prosta, jak chód. Dąży do zrobienia z akrobatycznych ruchów czegoś naturalnego niczym dziecięca zabawa.

SOFT ACROBATICT / MICRO ACROBATICS / MOVING THROUGH ACROBATICS

Forma akrobatyki skupiająca się bardziej na odczuciu płynącym z ruchu i jego dobrodziejstw, a nie na samym wykonaniu konkretnej figury. Miękka akrobatyka to praktykowanie akrobatyki w sposób bez wysiłkowy i prowadzący do długowieczności oraz dobrego samopoczucia (zarówno ciała, jak i duszy). Nacisk kładzie się tutaj na sprawność ruchu. Dzięki rozwijaniu elastyczności, mobilności i koordynacji nasze akrobacje, pomimo iż często nie są tak widowiskowe jak akrobatyka sportowa, to są bardzo subtelne i miękkie. Pozwala to na pełne wdzięku wykonanie złożonego i często trudnego ruchu w sposób, który daje nam wewnętrzną radość, a na zewnątrz wygląda jak coś niebywale prostego.

ACRO YOGA

Stanowi ona połączenie aspektu Yin jogi, Yang akrobatyki oraz elementu terapeutycznego – masażu tajskiego. To praktyka, która obejmuje wiele rodzajów akrobacji partnerskich i grupowych w równowadze z mądrością i harmonią jogi. Czerpie inspiracje z tradycji sztuki cyrkowej, cheerleadingu i tańca. Zazwyczaj wygląda to w ten sposób, że jedna osoba leży na plecach i wykonuje akrobacje drugą osobą, którą utrzymuje na swoich rękach i nogach.

Na koniec słow kilka.

Jak można zauważyć, jest tego naprawdę bardzo dużo. Sporo tutaj nie wypisałem, a o równie dużej ilości pewnie nie mam pojęcia, ponieważ dopiero się wykluwają gdzieś na świecie w głowach fantastycznych, kreatywnych ludzi.

Czy movement jest objawieniem? Uważam, że w pewnym sensie tak, szczególnie jeśli chodzi o sam umysł. O sposób myślenia o własnym ciele i ruchu. W pewnym sensie jednak też nie, ponieważ można to wszystko tak naprawdę, zamknąć w słowach „ruch to zdrowie”, „jedz zdrowo” lub „żyj zdrowo” czy jak traktuje tytuł książki Mateusza Jasińskiego – „Żyj Bardziej”. Takie słowa jednak ludziom nie wystarczą. Jako gatunek potrzebujemy idei, potrzebujemy narzędzi. A te właśnie narzędzia dostarcza nam movement. Sprawia, że na nowo budzi się w nas dziecięcy instynkt, chęć zabawy z innym człowiekiem, chęć eksploracji własnych granic, sprawdzania własnych umiejętności i ciągłego poznawania innych.

Dostrzegam w tym trochę artystycznego podejścia do ruchu. Wytłumaczę z jakiego powodu. Gdy malarz poznaje barwy, rodzaje pędzli i techniki malarskie to zazwyczaj miesza to wszystko tak, aby uzyskać piękno. W movemencie wszystko, co poznamy, również mieszamy, nie zastając przy jednej technice – mieszamy, by uzyskać piękno pod postacią płynnego, zdrowego ruchu w pięknym, zdrowym ciele.

Natomiast to, co łączy movement z artyzmem to sposób myślenia o ruchu ze sposobem myślenia o malowaniu. Chęć ciągłego poznawania nowych technik, testowania ich, ćwiczenia i przyswajania dla dobra całego dzieła.

Strasznie się cieszę, że movement w Polsce się rozwija, że powstaje coraz więcej warsztatów, coraz więcej profesjonalnych nauczycieli ruchu i warsztatów tanecznych opartych o movement. Cieszę się, ponieważ ja tworząc i prowadząc warsztaty Praktyki Ruchu, od 9 lat spędziłem na eksploatacji tego tematu bardzo długie godziny. I coraz ciężej jest mnie w tej kwestii zaskoczyć, a bardzo bym chciał. Można powiedzieć, że jak mi się trochę znudziło, to dopiero się rozkręca.

Obecnie pracuję nad jeszcze innymi rejonami taneczno-artystycznego rozwoju i sprawdzam na ile wpisuje się to w kanony mojej Praktyki Ruchu, a na ile jest już czymś zupełnie nowym.

Dlatego też przygotowałem ten artykuł, by podzielić się wiedzą, sprawić by tancerze rozwijali swoje własne idee treningowe. By wiedzieli, gdzie szukać, kogo szukać i jak się nie pogubić w tym pędzącym do przodu świecie. Myślę, że trochę rozjaśniłem temat i czas spędzony na czytaniu tego był owocny.

Trzymaj się. I ruszaj się ;)

Tekst: Robert "Jamnik" Jamiński
Korekta: Paulina Stanisławek
Zdjęcia: Fotografie własne oraz fotki zaczerpnięte z wyszukiwarki obrazów google.
BIBLIOGRAFIA: Opisy konkretnych osób jak również dziedzin treningowych. Jest miksem informacji płynących z mojego doświadczenia, wikipedi, facebookowych fanpage oraz oficjalnych stron. Poświęconych zarówno konkretnym zagadnieniom ze świata movementu jak również autorskich blogów "profesjonalnych ruchowców", a następnie przetłumaczone na język polski.